Koniec adresów IP

 1 lutego 2011 to dzień w którym skończy się przydzielanie adresów IP, bo ich zabrakło

http://technowinki.onet.pl/artykuly/technologie/dzien-w-ktorym-zabraklo-adresow-ip,1,4159443,artykul.html

świat pięknych klamstw

To już sto lat minęło od nakręcenia pierwszego filmu w amerykańskiej fabryce snów...

http://wiadomosci.onet.pl/kiosk/swiat-pieknych-klamstw,1,4157884,kiosk-wiadomosc.html

Krytyka NLP

NLP zarzuca się m.in.:

• Brak podstaw naukowych. Richard Bandler otwarcie demonstrował pogardę dla testowania naukowego hipotez NLP. Twierdził, że NLP to sztuka a nie nauka, więc testowanie jej założeń mija się z celem lub jest niemożliwe. Niektóre założenia NLP były jednak sprawdzane w kontrolowanych eksperymentach. W przypadku tzw. preferowanych modalności sensorycznych okazało się, że żaden z wielu eksperymentów ich istnienia nie potwierdził. Mimo to model ten, co zdaje się być niedorzeczne, pozostaje nadal jednym z fundamentów NLP.
• Amoralność. Znani przedstawiciele NLP nie oglądali się na względy etyczne. Prawdopodobnie pierwszym takim przypadkiem był jeden z założycieli NLP Richard Bandler, który wsławił się wieloma ekscesami. Po pewnej libacji narkotykowej został oskarżony o morderstwo, jednak uniewinniono go (proces nie wykazał, który z dwóch podejrzanych popełnił zbrodnię) [1]). NLP daje niestety pewne teoretyczne uzasadnienie dla takiej postawy – głosi, że nie da się popełnić błędu, bo "nie ma błędów, są tylko doświadczenia". Tym samym cokolwiek byś zrobił, zrobisz dobrze. Jeśli krzywdzisz innych, to nie jest to błąd, jesteś przecież skuteczny a my wszyscy wzbogaciliśmy się o nowe doświadczenie.
• Manipulacja. NLP z zasady próbuje zmienić przekonania człowieka o jego przeszłości i otaczającym świecie. Może to zostać wykorzystane w celach terapeutycznych, może też służyć manipulacji psychologicznej. Niestety wiele osób używa NLP w tym drugim celu. Model Miltona na przykład jest wszechobecny w języku reklamowym. Elementy NLP wykorzystują też korporacje, firmy i firmy reklamowe.
• Koniunkturalizm i komercjalizacja. Certyfikaty "trenerów" NLP (nazywanych tzw. Licencjonowanymi Terapeutami-Praktykami Sztuki NeuroLingwistycznego Programowania) wydawane są tylko po ukończeniu płatnego kursu. "Trenerem" NLP może zostać każdy, bez konieczności zdawania jakichkolwiek egzaminów, bez żadnych kwalifikacji, czy też kompetencji, o ile oczywiście zapłaci za kurs. Certyfikaty tego rodzaju przyznawane są na okres dwóch lat od chwili ukończenia kursu, co świetnie nakręca biznes, polegający na "masowej produkcji NLP-owców" oraz "potrzebie wznawiania uprawnień".
• Ignorancja i zamknięcie się we własnym świecie. NLP tworzy własne terminy w miejsce terminów powszechnie znanych (np. "taniec" to relacje międzyludzkie, "metamodel" to zadawanie wnikliwych pytań, "modalności sensoryczne" to zmysły, itp.). Używane definicje mają często formę niezbyt jasnych metafor, np. "NLP to studium efektywności i model sposobu, w jaki ludzie organizują swoje doświadczenie." (Joseph O'Connor, John Seymour). NLP wykazuje czasem pogardę dla klasycznych szkół psychoterapii, nie sprawdzając przy tym własnych metod w kontrolowanych eksperymentach.
• Stawianie przekonań ponad prawdę. NLP zakłada, że prawdą z definicji jest to, co działa w praktyce. Trudno jednak zrozumieć, co autorzy mieli na myśli.
• Brak rzeczowych argumentów zwolenników NLP. Zwolennicy NLP wielokrotnie odwołują się do demagogicznych argumentów, które nie mają żadnego racjonalnego uzasadnienia.
• Według Roberta Tekieli NLP to oszustwo i mądre bzdury [cyt.] "NLP nie ma wiele wspólnego z nauką, bo jest bezkrytyczne wobec swoich twierdzeń. Stało się ideologią opakowaną w pseudonaukowy język, na której zarabia się duże pieniądze. /.../ NLP jest częściowo skuteczne, ale tylko wobec osób otwartych na autorytet trenera. Wobec reszty metody te są jedynie żałosne. Trener może manipulować swymi uczniami, oni nie mogą skutecznie oddziaływać na innych. Wierzą jednak długo, że mają dostęp do serc i umysłów innych ludzi. Uwiedzeni i oszukani często nie chcą przyznać się, że zostali wykorzystani. Jednak rzeczywistość nie daje się oszukać. Prawda jest realna. Jak dębowy stół. Punkowy klasyk zaśpiewał kiedyś: "Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury. Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury".^[15].

Metody NLP

Niektóre metody NLP:

• Modelowanie, czyli badanie zachowań, przekonań i wartości osoby w powiązaniu do danej jej cechy lub działania, którego właściwości chcielibyśmy przejąć.
• Kotwiczenie - stwarzanie odruchowych emocjonalnych powiązań przyczynowo-skutkowych z bodźcem. Bodźcem może być dotyk, obraz, dźwięk itp.
• Metafory pozwalające spojrzeć na rzeczywistość z innego punktu widzenia.
• Trans, czyli łagodna forma zjawiska znanego jako hipnoza.
• Linia czasu – linia, na której umysł człowieka organizuje w przestrzeni przeszłość oraz przyszłość. Z Linii Czasu korzysta wiele technik, takich jak zmiana historii osobistej, wzmacnianie zasobów, projektowanie przyszłości, future-pacing i inne, które dzięki zmienianiu subiektywnego odczucia czasu, pozwalają dotrzeć do swoich osobistych zasobów (doświadczeń i stanów emocjonalnych) oraz przenieść je w przyszłość.
• Switch pattern – metoda tworzenia skojarzeń pomiędzy sytuacją odbieraną negatywnie, a sytuacją, w której ma się poczucie komfortu za pomocą szybkiego przeskakiwania w myślach pomiędzy wyobrażeniami tych dwóch sytuacji.
• Techniki leczenia fobii opierające się na tzw. podwójnej dysocjacji.
• Przeramowanie (ang. reframing) – taka zmiana kontekstu wypowiedzi, która nie zmieniając jej logicznej treści, zmienia wypływające z niej wnioski.

Neurolingwistyczne programowanie

wiedza na temat subiektywnego doświadczania, modelu skutecznej komunikacji oraz instrumentu zmiany osobistej. Zbiór technik komunikacji nastawionych na tworzenie i modyfikowanie wzorców postrzegania i myślenia u ludzi. Nazwa została wymyślona przez Johna Grindera i Richarda Bandlera, aby podkreślić postulowane powiązanie między procesami neurologicznymi ('neuro'), językiem ('lingwistyczne') i wzorcami zachowań, którymi ludzie się kierują ('programowanie').^[1][2]
NLP było pierwotnie promowane przez Bandlera i Grindera w latach 70 jako niezwykle efektywna i szybka forma psychoterapii oraz 'sztuka doskonalenia'.^[3][4] W środowiskach naukowych NLP nie uzyskało do dzisiaj poparcia i jest przedmiotem ostrej krytyki (zob. poniżej: Argumenty przeciwników NLP). Najczęściej NLP pojawia się w szkoleniach z metod służących rozwojowi samomotywacji, zdolności negocjacyjnych, umiejętności uwodzenia, czy prowadzenia kampanii wyborczych.

NLP zostało zapoczątkowane przez Richarda Bandlera, który spisując nagrane sesje terapii Gestalt prowadzonej przez Fritza Perlsa odkrył, że akceptacja sugestii Perlsa zależała od obecności w jego wypowiedziach konkretnych słów i fraz. Bandler zainteresował tym odkryciem lingwistę Johna Grindera, wspólnie z którym stworzyli model mający opisywać tę zależność. Przetestowali ten model następnie na sesjach terapeutycznych Virginii Satir.^[5]
Swoje prace opisali w książce The Structure of Magic w 1975 roku. Główna teza tej książki mówiła, że jest możliwe przeanalizowanie i sformalizowanie metodologii Satir i Perlsa. Ich praca zwróciła uwagę brytyjskiego antropologa Gregory'ego Batesona, który napisał wstęp do książki i zainicjował ich współpracę z Miltonem Ericksonem, amerykańskim psychiatrą znanym z niekonwencjonalnego podejścia do terapii.
Grinder i Bandler wkrótce potem zrezygnowali z pracy akademickiej na rzecz pisania książek popularnych i prowadzenia warsztatów. Ich książka Frogs into Princes sprzedała się w ponad 270 000 egzemplarzy.^[6]
W kolejnych latach NLP zdobywało coraz większą popularność^[7] i stało się obiektem badań naukowych. W ich wyniku zakwestionowano założenia i skuteczność metod NLP.^[8][9] Od tego czasu NLP jest uznawane za nienaukowe przez środowiska akademickie i medyczne.
Bandler i Grinder zakończyli współpracę w latach '80 i przez kolejne lata niezależnie rozwijali NLP z innymi autorami. W 1996 roku Bandler złożył pozew przeciwko Grinderowi, domagając się uznania wyłączności jego praw autorskich do NLP. ^[10][11] Proces zakończył się w 2001 roku porozumieniem, zgodnie z którym Bandler i Grinder są uznawani za współtwórców NLP.
Z upływem czasu NLP było rozwijane przez wielu badaczy niezależnie i powstało wiele ośrodków certyfikujących znajomość technik NLP. W niektórych krajach istnieją kursy oficjalnie akredytowane przez państwo.^[12] Większość NLP opiera się jednak na prywatnych, niezależnych praktykach,^[13] a ich standardy i jakość mogą się znacznie różnić.^[14]

Internetowa rewolucja na rynku pracy

http://biznes.onet.pl/internetowa-rewolucja-na-polskim-rynku-pracy,18563,4158478,1,prasa-detal

Fałszywa legenda

http://wiadomosci.onet.pl/kiosk/historia/brawurowa-ucieczka-najslynniejszego-zbiega,1,4155255,kiosk-wiadomosc.html

Super oszczędny samochód

http://moto.onet.pl/1636417,1,volkswagen-xl1-przyszlosc-na-wyciagniecie-reki,artykul.html?node=16

O sztuce autoprezentacji

Wprowadzenie

Uświadomiwszy sobie , jaką wagę w społecznych interakcjach ma odbierane przez innych wrażenie, nie powinniśmy się dziwić, że ludzie pilnie obserwują jak postrzega ich otoczenie.

A od czasu do czasu próbują kontrolować swój publiczny wizerunek.

Proces kontrolowania sposobu w jaki widzą nas inni, nazywany jest autoprezentacją lub manipulowaniem wrażeniem.

Ocena wrażenia wywartego na innych

Manipulowanie wrażeniem stanowi skomplikowany proces psychologiczny, pożądanego wrażenia nie da się przekazać za pomocą naciśnięcia jakiegoś guzika czy przesunięcia dźwigni. Niejedna pułapka czyha na osobę, która stara się ocenić, jakie wrażenie najlepiej posłuży do osiągnięcia danego celu. Następnie dostosować swoje zachowanie do obmyślonego wizerunku i wreszcie stwierdzić czy otoczenie odebrało ją tak jak to sobie zaplanowała. Do komplikowania tego procesu przyczyniają się dwa mechanizmy. Ponieważ każde zachowanie z reguły może być interpretowane na różne sposoby, istnieje ryzyko, że wywrze wrażenie inne niż zamierzone. Na przykład człowiek pragnący wyglądać na inteligentnego będzie silił się na wyrafinowane uwagi tylko po to by zyskać opinie pompatycznego, przemądrzałego, próżnego lub nudnego. Dlatego należy uczynić rozróżnienie między, które dana osoba chce wywrzeć, a tym, które wywarła choć go nie planowała.

To drugie choć nie zamierzone, nie zawsze musi być niepożądane. Niestety całkiem często zdarza się, że wrażenie niezamierzone jest sprzeczne z wizerunkiem siebie samych, których chcemy przekazać innym.

Wrażenie uboczne trudno przewidzieć i kontrolować, gdyż zależą one tyleż od treści autoprezentacji, co od jej stylu i adekwatności. Człowiek nie jest w stanie przewidzieć wszystkich ubocznych wniosków, które inni mogą wyciągnąć z jego zachowania obliczonego na określony efekt.

Taktyki autoprezentacyjne

Dosłownie każdy aspekt naszego zachowania dostarcza innym informacji, z których wyciągane są wnioski na nasz temat. Kiedy znajdujemy się w towarzystwie drugiej osoby ma ona swobodny dostęp do rozmaitych danych, na podstawie których wyrabia sobie zdanie o naszej osobowości, zdolnościach, postawach nastroju itd. Autoprezentacja uważana jest za proces, w którym człowiek daje otoczeniu do zrozumienia, że jest taką a nie inną osobą, czy też że posiada określone cechy służą temu określone taktyki autoprezentacyjne.

Stan dramaturgicznej świadomości

To stan w którym zdajemy sobie sprawę, że nasze zachowanie świadczy o nas, i  w wielu wypadkach nie tylko uświadamiamy sobie, jakie wrażenie wywieramy, lecz także działamy w taki sposób by inni odbierali pewien określony wizerunek naszej osoby.

Taktyki atrybucyjne – to taktyki zmierzające do zakomunikowania, że człowiek posiada pewne cechy albo, że jest osobą danego typu.

Taktyki repiudacyjne – służą zaprzeczeniu, że jednostkę charakteryzują określone cechy, lub też jest osobą jakiegoś typu.

Niemal każdy aspekt zachowania może służyć autoprezentacji. Sposób ubierania się, relacjonowanie konkretnego osobistego doświadczenia, śmiech w odpowiednim momencie, a nawet wybór potraw w restauracji wszystko to może posłużyć do wywarcia określonego wrażenia.

Opisywanie siebie – najbardziej bezpośrednią metodą przekazywania informacji o sobie jest werbalny opis. Opowiadając innym o swojej osobowości, upodobaniach i niechęciach, doświadczeniach z przeszłości, dokonaniach, rodzinie, pracy człowiek kreuje w oczach otoczenia określony wizerunek samego siebie. Chociaż autoprezentacja polegająca na opisie własnej osoby ma na ogół w interakcji „twarzą w twarz” ludzie często przedstawiają siebie innym na piśmie. Np. kandydaci na dane stanowisko dokonują autoprezentacji pisząc CV.

Wyłączająca taktyka autoprezentacji – polega na nadinformowaniu o niektórych faktach oraz niedoinformowaniu o innych, stosowana jest wówczas kiedy sądzimy, że dokładny opis osoby wywoła niekorzystne wrażenie.

Wyrażanie postaw -  w tradycyjnej psychologii postawy uważane są za wewnętrzne uczucia sympatii lub antypatii, wynikające z przekonań na temat jakiejś osoby, obiektu bądź wydarzenia. Przy takim podejściu nacisk kładzie się na psychologiczną intra personalną naturę postaw oraz na wpływ postawy człowieka na jego postępowanie.

Wyrażane przez nas postawy wpływają bowiem na wrażenie, jakie kształtują sobie o nas inni. Demonstrując daną postawę, jednostka przekazuje określony wizerunek samej siebie. Taktyczne wykorzystywanie deklarowania własnych postaw jest bardzo ważne w polityce, przemawiając do różnych grup słuchaczy, politycy poruszają odmienne tematy i unikają wzmianek o postawach mogących budzić obiekcje danego audytorium.

Publiczne atrybucje – atrybucja to tyle co wniosek człowieka na temat przyczyny jakiegoś zdarzenia. Atrybucje obronne – postrzegamy jako sposób chronienia i wzmacniania poczucia własnej wartości. Przypisując sobie sukcesy, porażki zaś tłumacząc przyczynami zewnętrznymi, człowiek jest w stanie utrzymać pozytywną samoocenę. Niezależnie od korzyści odnoszonych przez własne „ja” atrybucje obronne przynoszą również zyski społeczne. Tłumaczenia, które przedstawiamy innym, wpływają na to jak jesteśmy postrzegani i oceniani.

Pamięć i zapominanie – szczególnym przykładem posługiwania się pamięcią w celach autoprezentacyjnych są pamięciowe manipulacje – polegające na tym, że ludzie podczas interakcji z innymi przekręcają, przebudowują lub fabrykują treści. Wszyscy stosujemy pamięciowe manipulacje, aby usprawiedliwić własne zapominalstwo. W innych sytuacjach ludzie udają, że zapomnieli o czymś o czym tak naprawdę pamiętali. 

Zachowania niewerbalne – również zachowania niewerbalne wykorzystywane są do manipulacji wrażeniem. Dzięki nim człowiek przekazuje informacje o swej osobowości, opiniach, nastrojach oraz stanach fizycznych oraz psychicznych. Ludzie wykorzystują też zachowania niewerbalne do przekazywania informacji o swoich kontaktach i relacjach z innymi.

Wyrażanie emocji – większość ludzi uważa emocje za coś co się odczuwa. Zdarza się jednak, że nie tylko przezywamy emocję ale wyrażamy je wobec innych ludzi. Wiele z naszych emocji wynika z przyczyn społecznych, co więcej wpływają one na zachowanie innych ludzi, a być może istnieją tylko z powodu swojego oddziaływania społecznego. W wielu wypadkach człowiek próbuje zasugerować, że odczuwa właściwą emocję, oprócz tego niektórzy starają się zasugerować, że czują się lepiej niż w rzeczywistości, ponieważ ludzie  wyrażający pozytywne emocje są postrzegani korzystniej niż osoby demonstrujące negatywne uczucia.

Wygląd zewnętrzny – zabiegi wokół wyglądu zewnętrznego są chyba najbardziej rzucającym się w oczy sposobem autoprezentacji. Napotykani ludzie, patrząc na nas od razu kształtują sobie określony wizerunek naszej osoby. Również ubranie stanowi wizytówkę każdego z nas, strój bowiem w dużym stopniu wpływa na to jak jesteśmy odbierani przez otoczenie. Inaczej postrzegany człowiek w garniturze, niż ten sam człowiek odziany w brudne podarte dżinsy, wyciągniętą bluzę z anarchistycznym napisem i skórzane buty.

Gesty i sposób poruszania się – pożądane wrażenie można też osiągnąć za pomocą gestów i ruchów ciała. Niewerbalna autoprezentacja stosowana jest na przykład po to, by przydać sobie znaczenia. Ponieważ pewne zachowania niewerbalne kojarzone są powszechnie z posiadaną władzą, niektórzy ludzie taktycznie kontrolują swój sposób bycia, aby wywrzeć wrażenie osoby znaczącej.

Pławienie się w odbitym blasku – ludzie pragną być kojarzeni z tymi, którzy odnieśli sukces, są popularni czy z innych powodów znajdują uznanie otoczenia. Czasami ludzie werbalnie informują o swoich kontaktach ze znanymi osobistościami np. mimochodem wspominając nazwisko lub opowiadając o swoich kontaktach z gwiazdami filmowymi, czy innymi znanymi personami.

Usuwanie się z cienia porażki – jest przeciwieństwem pławienia się w odbitym blasku i polega na odcinaniu się od ludzi, którzy doznali porażki, stracili swoją reputację, dobrą opinie w społeczeństwie. Ludzie są skłonni tak czynić, szczególnie wtedy, kiedy postępki skorumpowanej osoby mogą rzucić cień na nich osobiście. Efekt usuwania się z cienia porażki występuje powszechnie po wyborach do władz.

Polerowanie i retuszowanie – stanowi pewną odmianę pławienia się w odbitym blasku czyli wyolbrzymianie widocznych zalet ludzi, miejsc i instytucji, z którymi mamy jakiś związek (polerowanie) oraz minimalizowanie ich niekorzystnych cech (retuszowanie).

Efekt „Psst” – nie tylko manifestujemy swoje powiązania z innymi ludźmi, bądź odcinamy się od nich; podobnie zachowujemy się w stosunku do wydarzeń, które mogą rzutować na odczuwane przez nas emocje. Pragniemy na przykład być kojarzeni z dobrymi nowinami, a ze złymi staramy się nie mieć do czynienia. Zjawisko to znane jest jako efekt psst. Człowiek unika przynoszenia złych wiadomości nie tylko dlatego, że robiąc to czuje się niezręcznie, lecz w dużym stopniu z uwagi na fakt, że odbiorca niekorzystnych wieści mógłby ocenić negatywnie swego informatora.

Konformizm i uleganie – ludzie często podążają za tłumem z obawy, iż w przeciwnym razie zostaną źle ocenieni. Ponieważ jednostki, które nie podporządkowują się normom obowiązującym w grupie nierzadko zostają odrzucone. Czasami robimy to co inni ponieważ ich zachowanie dostarcza nam informacji o najbardziej skutecznym sposobie działania.

Przykładem zwyczaju, do którego dostosowujemy się ze względów autoprezentacyjnych jest dawanie kelnerom napiwków.

Otoczenie – powszechne jest wyciąganie wniosków na temat innych ludzi na podstawie wyglądu ich domu czy biura oraz posiadanych przedmiotów. Inaczej odbieramy profesora przyjmującego nas w zabałaganionym gabinecie, inaczej takiego który ma na swoim biurku idealny porządek. Ponieważ posiadane przez człowieka przedmioty wpływają na wywierane przez niego wrażenie, niektórzy modyfikują wygląd swojego otoczenia w celach autoprezentacyjnych.

Dekoracje – to stosunkowo stałe i niezmienne cechy otoczenia, takie jak rozmiar pomieszczeń, w których ludzie mieszkają i pracują, styl umeblowania, wykończenia, a nawet kolorystyka.

Rekwizyty – to przenośne wymienne aspekty otoczenia. Właściwie każdy przedmiot może być uważany za rekwizyt, jeśli jego właściciel uzna, że fakt posiadania tej rzeczy lub jej wyeksponowanie wywrze jakieś wrażenie.

Oświetlenie – stwarza nastrój, może też decydować o klimacie domu czy biura. Rodzaj i intensywność światła wpływa na to jak odbierana jest osoba zajmująca dane pomieszczenie.

Wybór miejsca do siedzenia – ludzie mogą również operować wywieranym wrazeniem wybierając miejsce na którym usiądą. Co więcej inaczej dobieramy osoby, które siedzą obok nas, a inaczej osoby siedzące naprzeciwko.

Zachowania prospołeczne – często pomagamy innym wcale nie z dobrego serca, ale dlatego, że dzięki takiemu postepowaniu możemy coś zyskać. Minimalna korzyść z udzielenia komuś pomocy to poprawienie sobie samopoczucia i uniknięcie poczucia winy, które dręczyłoby nas gdybyśmy odmówili wsparcia. Dlatego też czasami wyrządzamy komuś przysługę, dajemy prezent, czy udzielamy pomocy innego rodzaju po to by wywrzeć pozytywne wrażenie, albo zyskać uznanie.

Autoprezentacja grupowa – większość podanych wyżej taktyk autoprezentacyjnych odnosi się do operowania wrażeniem przez jednostkę. Czasami jednak ludzie współpracują ze sobą tworząc określony wizerunek grupy. W pewnych wypadkach operujemy wizerunkiem jednej osoby dla jej dobra.  W innych sytuacjach ludzie operują wizerunkiem członka tej samej grupy, po to by pośrednio pokazać wizerunek samego siebie. Po trzecie ludzie wspólnie starają się przekazać pozytywny wizerunek grupy jako takiej.

Nieświadoma autoprezentacja – ludzie nie zawsze są świadomi, powodów dla których robią różne rzeczy. Chociaż z reguły racjonalizujemy swoje postępowanie, podawane przez nas przyczyny niekoniecznie muszą odzwierciedlać rzeczywiste źródła naszych poczynań. W rezultacie zachowanie nasze może pozostawać pod wpływem motywów autoprezentacyjnych, chociaż nie myślimy o tym, a nawet zaprzeczamy, że postępowanie nasze ma jakikolwiek związek z autoprezentacją. Po pierwsze, niektóre zachowania autoprezentacyjne są praktykowane tak często, że stają się automatycznym nawykiem. Po drugie ludzie bezwiednie angażują się w autoprezentację po prostu dlatego, że nie są świadomi bodźców stymulujących ich zachowanie.

Kontrola wywieranego wrażenia

Nieświadomość wywieranego wrażenia – człowiek na żadnym poziomie nie jest świadomy jak postrzegają go inni, a nawet nie zdaje sobie sprawy z tego, że inni kształtują sobie jakieś wyobrażenie na jego temat.

Podświadome sprawdzanie wywieranego wrażenia – człowiek kontroluje przekazywany przez siebie wizerunek na poziomie podświadomym, czy nieświadomym, świadomie zaś koncentruje się na innych sprawach.

Świadomość wywieranego wrażenia – człowiek jest świadomy, że inni kształtują sobie jakieś wyobrażenie na jego temat i może brać je pod uwagę.

Koncentrowanie się na wywieranym wrażeniu – wszystkie myśli człowieka poświęcone są wywieranemu przez niego wrażeniu oraz jego konsekwencjom.

Normy autoprezentacyjne -  norma stanowi zasadę czy też wzorzec działania, normy są na ogół formułowane wprost ani zapisane. Dotyczą nie tylko działania człowieka lecz również publicznego wizerunku człowieka jaki powinien lub jakiego nie powinien prezentować w danej sytuacji. Niektóre normy autoprezentacyjne mają charakter preskryptywny – nakazują jakie wrażenie należy wywierać. Inne normy autoprezentacyjne mają charakter restrykcyjny – ograniczając zakres wizerunków jakie człowiek może zaprezentować, nie  określając jednak dokładnie wrażenia, które powinno się wywrzeć. Redukując natomiast wybór wizerunków, które mogą zostać zaprezentowane.

Dobre obyczaje -  to podporządkowanie się określonym standardom właściwego zachowania. Wiele najbardziej podstawowych norm określa minimalne kryteria akceptowanego społecznie postepowania. Jeden z aspektów dobrych obyczajów odnosi się do publicznego wizerunku człowieka. Wiele uprzejmości oraz innych społecznie akceptowanych czynności, które wykonujemy publicznie, wynika nie tyle z obawy przed zrobieniem komuś przykrości ile z norm autoprezentacyjnych.

Nominacje do Oscarów

http://film.onet.pl/specjalne/oscary-2011/ogloszono-nominacje-do-oscarow,1,4154391,wiadomosc.html

Rewolucja na miare kolorowej telewizji

http://technowinki.onet.pl/poradniki/wszystko-o-naziemnej-telewizji-cyfrowej-dvb-t,1,4118415,artykul.html

Hit weekendu

http://wiadomosci.onet.pl/regionalne/opole/sprawa-pewnego-proboszcza-to-hit-weekendu,1,4119731,region-wiadomosc.html

Ciekawostka - gigantyczny noworodek!!!

http://wiadomosci.onet.pl/ciekawostki/gigantyczny-noworodek-lekarze-w-szoku,1,4119694,wiadomosc.html

Kalendarium Internetu

1989:

Tablica przed uniwersytetem Illinois upamiętniającą przeglądarkę Mosaic Marzec

Fizyk Tim Berners-Lee przedstawił projekt prezentacji informacji przy użyciu hypertext.

1990:

Strona Info.cern.ch jest pierwszym adresem serwera sieciowego, a adres http://info.cern.ch/hypertext/WWW/TheProject.html adresem pierwszej strony internetowej.

1991:

naukowcy z CERN-u opracowali standard WWW;

zniesiono zakaz używania Internetu do celów komercyjnych;

powstają kolejne serwery w Europie;

wiosna - powstanie NASK.

17 sierpnia 1991 r. Rafał Pietrak, fizyk z Uniwersytetu Warszawskiego, nawiązał łączność w oparciu o protokół IP z Janem Sorensenem z Uniwersytetu w Kopenhadze

kwiecien - powstaje protokół Gopher;

grudzien - w USA powstaje pierwszy serwer poza Europa zwany SLAC (Stanford Linear Accelerator Center);

20 grudnia - Polska zostaje przyłączona do Internetu

1992:

do listopada na swiecie powstaje 26 serwerów;

TP S.A. uruchamia siec pakietowa POLPAK.

1993:

luty - powstaje pierwsza przeglądarka WWW umożliwiająca oglądanie graficznych stron - Mosaic (dostępna dla PC i Apple Macintosh).

11 czerwca 1993 decyzja Komitetu Badan Naukowych o budowie Miejskich Sieci Komputerowych w jedenastu ośrodkach akademickich: w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu, Toruniu, Gdańsku, Katowicach/Gliwicach, Lodzi, Szczecinie, Rzeszowie i Lublinie oraz przyznaniu funduszy na budowę sieci szkieletowej NASK;

w październiku na świecie istnieje ponad 200 znanych serwerów;

powstaje Tucows - jedna z większych składnic oprogramowania shareware, freeware i demo.

powstaje pierwszy polski MUD - Studnia Dusz.

1994:

kwiecień - powstaje portal Yahoo!.

w czerwcu powstaje pierwszy w Polsce komercyjny BBS - Maloka BBS.

Premiera przeglądarki Netscape Navigator.

1995:

Powstaje pierwszy polski portal: Wirtualna Polska,

23 sierpnia 1995 prezentacja nowej przeglądarki internetowej na bazie kodu Mosaica - Internet Explorer.

3 września rusza eBay

Rusza wyszukiwarka stron AltaVista.

1996:

TP S.A. uruchamia usługę anonimowego dostępu,

firma Polbox od listopada oferuje pierwsze w Polsce darmowe konta e-mail, a następnie WWW.

Powstaje portal Onet.pl.

Powstaje wyszukiwarka HotBot.

1997:

oficjalna premiera PHP.

1998:

Powstaje Google.

1999:

Powstają pierwsze polskie komunikatory: Gadu-Gadu i Tlen.pl.

Powstaje portal Interia.pl oraz portal o2.pl.

2001:

Powstaje pierwszy międzynarodowy program głosowy Skype

15 stycznia - powstaje Wikipedia, 26 września - polska Wikipedia

Krótka historia Internetu

ARPANET 

Historia Internetu zaczyna sie 29 wrzesnia 1969 roku, kiedy to w Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles (UCLA), a wkrótce potem w trzech nastepnych uniwersytetach zainstalowano w ramach eksperymentu finansowanego przez ARPA (Advanced Research Project Agency, zajmujaca sie koordynowaniem badan naukowych na potrzeby wojska) pierwsze wezly sieci ARPANET - bezposredniego przodka dzisiejszego Internetu. Eksperyment mial zbadac mozliwosc zbudowania sieci komputerowej bez wyróznionego punktu centralnego, która moglaby funkcjonowac nawet pomimo uszkodzenia pewnej jej czesci. Wszystkie istniejace do tej pory sieci zarzadzane byly przez jeden glówny komputer, którego awaria pozbawiala mozliwosci pracy cala siec. Siec taka nie nadawala sie do dowodzenia armia podczas wojny, gdyz taki glówny wezel sieci bylby oczywiscie pierwszym celem ataku przeciwnika. Postanowiono wiec wypróbowac zaproponowana kilka lat wczesniej przez RAND Corporation (kolejna instytucje zwiazana z badaniami wojskowymi) koncepcje sieci rozproszonej.

W ciagu dwóch nastepnych lat siec byla rozbudowywana, w pracach nad nia brala udzial coraz wieksza liczba naukowców z róznych osrodków. Trzeba bylo opracowac konkretne aplikacje, umozliwiajace wykorzystanie mozliwosci komunikacyjnych dawanych przez siec; jednym z pierwszych zastosowan bylo zdalne wykonywanie obliczen na komputerach duzej mocy znajdujacych sie w innych osrodkach.

 TCP/IP i DNS

TCP/IP odnosi sie do nazwy dwóch protokolów: Transmission Control Protocol i Internet Protocol. TCP to protokól kontroli transmisji, wedlug którego dane przesylane w Internecie rozbijane sa u nadawcy na tzw. pakiety i z powrotem skladane w jedna calosc u odbiorcy. IP to protokól definiujacy sposób adresowania. Dowolne dwa komputery uzywajace TCP/IP moga byc polaczone ze soba. Jezeli w czesci sieci wystapi usterka, informacja ominie ten fragment i inna droga trafi do celu. Protokól TCP jest formalnie niezalezny od IP - to znaczy mozna go stosowac z innym niz IP systemem identyfikacji komputerów.

Siec ARPANET stosowala pierwotnie kilka róznych sposobów identyfikowania komputerów i dopiero prace Jona Postela, na poczatku lat 80. XX w. doprowadzily do ich unifikacji w postaci obecnie znanej. Ian Postel stworzyl tez w latach 1982-1983 drugi podstawowy filar Internetu: system DNS, który wiaze numery IP komputerów z hierarchicznie budowanymi nazwami domen internetowych. (= Domain Name System, system nazw domenowych)

W roku 1983 protokoly TCP/IP przyjete zostaly jako Standardy Wojskowe. W tym tez czasie do powszechnego uzycia wszedl termin Internet. W roku 1989, gdy porzucono projekt ARPANET, Internet przejely uniwersytety i organizacje naukowe. Równiez osoby prywatne i instytucje komercyjne zaczely dostrzegac korzysci plynace z wykorzystania Internetu. Niestety zakaz uzywania go do celów komercyjnych wydany przez National Science Foundation uniemozliwial jego rozwój w tym kierunku. Cofniecie tego zakazu w 1991 roku udostepnilo Internet szerszemu gronu uzytkowników. Od tego czasu mozna go równiez uzywac do celów czysto komercyjnych takich jak reklama, czy sprzedaz.

Gopher jest protokolem klient-serwer pozwalajacym na rozpowszechnianie informacji w powszechnych/kampusowych systemach informacyjnych (world/campus-wide information system (CWIS)). Powstal w kwietniu 1991 roku na University of Minnesota Microcomputer, Workstation, Networks Center w celu dystrybucji informacji wewnatrzwydzialowej.

Byl pierwszym rozpowszechnionym systemem informacyjnym w sieci integrujacym rózne protokoly: FTP, telnet, WAIS wlasne struktury danych z mozliwoscia dostepu do róznych typów danych, tak czysto tekstowych, jak i grafik i danych czysto binarnych (archiwów wszelkiego rodzaju). Obecnie jest coraz mniej popularny z powodu sztywnej, hierarchicznej struktury (gdzie jednym z elementów sciezki dostepu byl typ pliku), niewygodnych metod tworzenia serwisów, braku pelnej "multimedialnosci" oraz dlatego, ze WWW zyskal wieksze wsparcie tak producentów jak i srodowisk akademickich.

HTTP (ang. Hypertext Transfer Protocol - protokól przesylania dokumentów hipertekstowych) to protokól sieci WWW (ang. World Wide Web). Obecna definicje HTTP stanowi RFC 2616. Za pomoca protokolu HTTP przesyla sie zadania udostepnienia dokumentów WWW i informacje o kliknieciu odnosnika oraz informacje z formularzy. Zadaniem stron WWW jest publikowanie informacji - natomiast protokól HTTP wlasnie to umozliwia.

Protokól HTTP jest tak uzyteczny, poniewaz udostepnia znormalizowany sposób komunikowania sie komputerów ze soba. Okresla on forme zadan klienta dotyczacych danych oraz forme odpowiedzi serwera na te zadania. Jest zaliczany do protokolów bezstanowych (ang. stateless) z racji tego, ze nie zachowuje zadnych informacji o poprzednich transakcjach z klientem (po zakonczeniu transakcji wszystko "przepada"). Pozwala to znacznie zmniejszyc obciazenie serwera, jednak jest klopotliwe w sytuacji, gdy np. trzeba zapamietac konkretny stan dla uzytkownika, który wczesniej laczyl sie juz z serwerem. Najczestszym rozwiazaniem tego problemu jest wprowadzenie mechanizmu cookies. Inne podejscia to m.in. sesje po stronie serwera, ukryte parametry (gdy aktualna strona zawiera formularz) oraz parametry umieszczone w URL-u (jak np. /index.php?userid=3).

FTP (ang. File Transfer Protocol) - protokól typu klient-serwer, który umozliwia przesylanie plików z i na serwer poprzez siec TCP/IP. Protokól ten jest zdefiniowany przez IETF w RFC 959.

FTP jest protokolem 8-bitowym, dlatego nie wymaga specjalnego kodowania danych na postac 7-bitowa, tak jak ma to miejsce w przypadku poczty elektronicznej (patrz standardy MIME, base64, quoted-printable, uuencode).

Do komunikacji wykorzystywane sa dwa polaczenia TCP. Jedno z nich jest polaczeniem kontrolnym za pomoca którego przesylane sa np. polecenia do serwera, drugie natomiast sluzy do transmisji danych m.in. plików. FTP dziala w dwóch trybach: aktywnym i pasywnym, w zaleznosci od tego, w jakim jest trybie, uzywa innych portów do komunikacji.

Jezeli FTP pracuje w trybie aktywnym, korzysta z portów: 21 dla polecen (polaczenie to jest zestawiane przez klienta) oraz 20 do przesylu danych. Polaczenie nawiazywane jest wówczas przez serwer. Jezeli FTP pracuje w trybie pasywnym wykorzystuje port 21 do polecen i port o numerze > 1024 do transmisji danych, gdzie obydwa polaczenia zestawiane sa przez klienta. W sieciach ukrytych za firewallem komunikacja z aktywnymi serwerami FTP jest mozliwa, tylko pod warunkiem, jezeli odpowiednie porty na firewallu (routerze) sa zwolnione. Mozliwe jest zainstalowanie wielu serwerów FTP na jednym i tym samem routerze. Warunkiem jest rozdzielenie portów przez router dla kazdego serwera.

Post Office Protocol version 3 (POP3) to protokól internetowy z warstwy aplikacji pozwalajacy na odbiór poczty elektronicznej ze zdalnego serwera do lokalnego komputera poprzez polaczenie TCP/IP. Ogromna wiekszosc wspólczesnych internautów korzysta z POP3 do odbioru poczty

Wczesniejsze wersje protokolu POP, czyli POP (czasami nazywany POP1), POP2 zostaly calkowicie zastapione przez POP3. Zwykle jezeli ktos mówi o protokole POP ma na mysli jego wersje 3.

Protokól POP3 powstal dla uzytkowników, którzy nie sa caly czas obecni w Internecie. Jezeli ktos laczy sie z siecia tylko na chwile, to poczta nie moze dotrzec do niego protokolem SMTP. W takiej sytuacji w sieci istnieje specjalny serwer, który przez SMTP odbiera przychodzaca poczte i ustawia ja w kolejce.

Kiedy uzytkownik polaczy sie z siecia, to korzystajac z POP3 moze pobrac czekajace na niego listy do lokalnego komputera. Jednak protokól ten ma wiele ograniczen:

polaczenie trwa tylko, jezeli uzytkownik pobiera poczte i nie moze pozostac uspione,

do jednej skrzynki moze podlaczyc sie tylko jeden klient równoczesnie,

kazdy list musi byc pobierany razem z zalacznikami i zadnej jego czesci nie mozna w latwy sposób pominac - istnieje co prawda komenda top, ale pozwala ona jedynie okreslic przesylana liczbe linii od poczatku wiadomosci,

wszystkie odbierane listy trafiaja do jednej skrzynki, nie da sie utworzyc ich kilku,

serwer POP3 nie potrafi sam przeszukiwac czekajacych w kolejce listów.

SMTP (ang. Simple Mail Transfer Protocol) - protokól komunikacyjny opisujacy sposób przekazywania poczty elektronicznej w Internecie.

SMTP to wzglednie prosty, tekstowy protokól, w którym okresla sie co najmniej jednego odbiorce wiadomosci (w wiekszosci przypadków weryfikowane jest jego istnienie), a nastepnie przekazuje tresc wiadomosci. Demon SMTP dziala najczesciej na porcie 25. Latwo przetestowac serwer SMTP przy uzyciu programu telnet.

SMTP zaczelo byc szeroko uzywane we wczesnych latach osiemdziesiatych dwudziestego wieku. W tamtym okresie bylo to uzupelnienie UUCP, który lepiej sprawdzal sie przy przekazywaniu poczty miedzy maszynami posiadajacymi jedynie okresowe polaczenie. SMTP natomiast lepiej dziala, gdy zarówno maszyna nadajaca jak odbierajaca sa na stale przylaczone do sieci.

Telnet - standard protokolu komunikacyjnego uzywanego w sieciach komputerowych do obslugi odleglego terminala w architekturze klient-serwer.

Telnet jest usluga (programem) pozwalajaca na zdalne polaczenie sie komputera (terminala) z oddalonym od niego komputerem (serwerem) przy uzyciu sieci, wykorzystujac do tego celu protokól TCP-IP oraz standardowo przypisany port 23. Umozliwia on zatem ustanowienie uzytkownikowi zdalnej sesji na serwerze tak jak gdyby siedzial tuz przed nim.

Protokól obsluguje tylko terminale alfanumeryczne, co oznacza, ze nie obsluguje myszy ani innych urzadzen wskazujacych. Nie obsluguje takze graficznych interfejsów uzytkownika. Wszystkie polecenia musza byc wprowadzane w trybie znakowym w wierszu polecen. Polecenia wydawane za pomoca naszego komputera przyslane sa poprzez siec do serwera, na którym zainstalowane jest oprogramowanie serwera telnetu. W odpowiedzi serwer odsyla nam komunikaty, które nastepnie wyswietlane sa na naszym ekranie.

IRC (ang. Internet Relay Chat) to jedna ze starszych uslug sieciowych umozliwiajaca rozmowe na tematycznych lub towarzyskich kanalach komunikacyjnych, jak równiez prywatna z inna podlaczona aktualnie osoba.

Usluga ta funkcjonuje w architekturze klient-serwer, tj. fizycznie sklada sie z grupy polaczonych ze soba na stale serwerów oraz programów-klientów. Programy klienckie uruchamiane sa przez koncowych uzytkowników lokalnie - na ich wlasnych komputerach, lub zdalnie, za posrednictwem uslugi SSH lub telnet. Rozmowy w sieci IRC odbywaja sie na tzw. kanalach, z których czesc funkcjonuje stale. Inne moga byc uruchamiane przez jednego uzytkownika w celu porozmawiania chocby z jedna inna osoba. Mozna takze prowadzic prywatna rozmowe z innym uzytkownikiem.

 WWW (World Wide Web) 

W pazdzierniku 1991 roku naukowiec z CERN - Tim Berners-Lee, chcac podzielic sie wynikami swoich badan z innymi ludzmi zajmujacymi sie fizyka czastek elementarnych, stworzyl podstawy HTML. Dwa lata pózniej zostala napisana pierwsza graficzna przegladarka WWW o nazwie Mosaic. W 1994 roku wspóltwórca przegladarki Mosaic - Marc Andreessen z University of Illinois zalozyl w Kalifornii firme Netscape Communications Corporation. Wkrótce po ukazaniu sie na rynku komercyjnej wersji przegladarki, firma Netscape wydala zaawansowany Netscape Commerce S.

Oprócz standardowego udostepniania stron WWW innym uzytkownikom, dawal on mozliwosc przesylania danych bezpiecznym polaczeniem szyfrowanym. Mogly wiec byc przesylane poufne dane, gdyz mogly one byc odczytane tylko przez adresowanego odbiorce. Pozwolilo to stworzyc nowe zastosowania Internetu, który zaczal sie bardzo gwaltownie rozwijac.

Dzisiejsi uzytkownicy Internetu to wielomiliardowa spolecznosc, która ciagle sie powieksza. Coraz czesciej informacje drukowane odsylaja odbiorce do informacji publikowanych w Internecie. Trzeba tez zdawac sobie sprawe, ze w czasie kryzysu to wlasnie Internet moze byc podstawowym narzedziem do komunikacji i wymiany danych.

KALENDARIUM

Krótkie kalendarium historii Internetu

1945

W czerwcu Vannevar Bush publikuje w Atlantic Monthly artykul As We May Think, gdzie przedstawione zostaja idee lezace u podstaw hipertekstu.

1957

W odpowiedzi na wystrzelenie sputnika przez Zwiazek Radziecki Stany Zjednoczone powoluja agencje ARPA (Advanced Research Projects Agency), która pózniej walnie przyczynia sie do powstania Internetu i jego poczatkowego rozwoju.

1962

Kryzys Kubanski - PENTAGON uswiadamia sobie koniecznosc utworzenia sieci komputerowej laczacej rózne osrodki dowodzenia calym kraju, zdolnej oprzec sie atakowi nuklearnemu dzieki zdecentralizowanej, rozproszonej strukturze. glównym zadaniem sieci ma byc mozliwosc zdalnej kontroli nad komputerami wlaczonymi do sieci

1964

Paul Baran z RAND Corporation publikuje raport On Distributed Communications Networks z propozycja zdecentralizowanej sieci komputerowej, która moze dzialac nawet w przypadku awarii wielu wezlów. Propozycja ta lezy u podstaw utworzenia kilka lat pózniej ARPANET.

1969

Powstaje ARPAnet, siec czterech komputerów stworzona przez amerykanska agencje rzadowa ARPA o przepustowosci 56Kbps (ok. 5600 znaków na sekunde). W 1971 siec ta liczyla sobie 13 wezlów, a w 1973 roku - juz 35. Siec ARPAnet z miejsca zostaje wykorzystywana do komunikacji miedzy naukowcami, przesylania listów elektronicznych i wspólnej pracy nad projektami.

Powstaje pierwszy dokument z serii RFC, napisany przez Steve Crockera.

1970

Uruchomiona zostala pierwsza wersja FTP, File Transfer Protocol, dzieki któremu powstana w Internecie biblioteki programów, a takze sterowników do sprzetu, dokumentacji.

1971

Poczatki poczty elektronicznej. Ray Tomlinson wysyla pierwsza wiadomosc elektroniczna. Inna teoria glosi, ze poczte elektroniczna opracowano w róznych miejscach pod koniec lat szescdziesiatych.

1972

Powstaje Telnet, aplikacja pozwalajaca na zdalna prace na odleglych komputerach - polaczenie sie z nimi i uruchamianie programów.

1973

Do ARPANETu wlaczone zostaja pierwsze instytucje spoza Stanów Zjednoczonych: University College of London w Wielkiej Brytanii i Royal Radar Establishment w Norwergii.

1974

Po raz pierwszy pojawia sie slowo Internet, w opracowaniu badawczym dotyczacym protokolu TCP, napisanym przez Vintona Cerfa o Boba Kahna A Protocol for Packet Intercommunication. W uznaniu za ta i inne zaslugi Vinton Cerf jest znany jako "ojciec Internetu".

1975

Wbrew intencjom twórców, najpopularniejszym zajeciem w ARPANET staje sie wymiana poczty elektronicznej

1976

Mike Lesk z AT&T Bell Labs opracowuje protokól UUCP, Unix to Unix Copy Protocol, uzywany w poczatkowej fazie rozwoju grup dyskusyjnych Usenet.

1977

TheoryNet laczy poczta elektroniczna stu naukowców: powstaje lista dyskusyjna (mailing list). Opracowane zostaja protokoly TCP i IP.

Powstaje CSNET (Computer Science Research Network), siec laczaca instytuty informatyki wielu uczelni w USA.

1978

W Chicago powstaje RPCM, pierwszy BBS (bulletin-board system). Stopniowo BBS oferuje pogawedki, gry, dyskusje, biblioteki programów i poczte elektroniczna.

1979

Powstaje Usenet (= Unix User Network), tekstowe grupy dyskusyjne - stworzony przez studentów Toma Truscotta, Jima Ellisa i Steve Bellovina. Dzis Usenet to ponad 50 tysiecy grup i miliony uzytkowników, czytajacych i bioracych udzial w dyskusjach.

1980

H&R Block kupuje system, który zostaje przeksztalcony w Compuserve, jedna z najwiekszych uslug on-line. Compuserve nie wytrzymuje konkurencji z America Online i zostaje sprzedana jej w 1997 roku.

1981

Ted Nelson proponuje Xanadu - hipertekstowa baze danych zawierajaca informacje wszelakiego rodzaju, z platnym dostepem. Koncepcja ta nigdy nie zostaje zrealizowana, za jej dalekiego potomka mozna by zapewne uznac World Wide Web.

1982

Powstaje EUNET (European Unix Network)

W sieci komputerowej pojawiaja sie usmieszki (smileys), tekstowe znaczki wyrazajace emocje, sa powszechnie uzywane w poczcie i grupach dyskusyjnych.

1983

Od ARPANET odlaczona zostaje jej czesc wojskowa, tworzac MILNET. W ARPANET hosty i sieci zaczynaja uzywac protokolu TCP/IP. Powstaje wlasciwy Internet.

W Europie powstaje EARN (European Academic and Research Network).

1984

Do rozwoju Internetu wlacza sie National Science Fundation, tworzac NSFNET, siec coraz szybszych superkomputerów wykorzystywanych do celów naukowych. Zostaje opublikowana specyfikacja DNS, Domain Name System; jej twórca jest Paul Mockapetris. Zaprojektowano NNTP (Network News Transfer Protocol), protokól uzywany do wymiany grup dyskusyjnych.

Powstaje usluga on-line Prodigy, pomyslana jako usluga pozwalajaca na zakupy, dostep do informacji i rozrywki dla zwyklych ludzi. Pordigy rozpoczyna prace dopiero w 1988 roku.

1985

William Gibson pisze swa najslynniejsza powiesc fantastycznonaukowa - Neuromancer, gdzie uzywa slowa cyberspace. Wiele z przedstawionych w niej koncepcji mozna odnalezc w dalszym rozwoju Internetu.

Zarejestrowana zostaje pierwsza domena komercyjna - symbolics.com dla firmy tworzacej programy i sprzet dla jezyka programowania Lisp. Powstaje America Online, slynna usluga on-line.

1986

Grupy dyskusyjne Usenet zostaja zorganizowane w hierarchie takie jak comp., news. i misc. W rok pózniej John Gilmore i Brian Reid, niezadowoleni z istniejacych hierarchii, tworza hierarchie alt. - dzis skupiajaca najwiecej grup dyskusyjnych.

W Polsce Wladyslaw Majewski, Tadeusz Wilczek, Tomasz Zielinski i Jan Stozek prowadza wezel Fidnet w redakcji pisma Komputer.

1987

Liczba komputerów w sieci INTERNET osiaga 10 000.

1988

W hierarchii grup dyskusyjnych pojawiaja sie grupy alt.sex, alt.drugs i alt.rock-n-roll. Jarkko Oikarinen wynajduje Internet Relay Chat (IRC), system internetowych pogawedek.

Do Internetu wlaczone zostaja: Kanada, Dania, Finlandia, Francja, Islandia, Norwegia, Szwecja.

Szybkosc sieci szkieletowej podniesiona z 56Kbps do 1.5Mbps.

1989

Formalnie przestaje istniec ARPANET. Internet mimo to czuje sie calkiem niezle i rozwija sie dalej.

100 000 komputerów w Internecie

Podlaczone: Australia, RFN, Izrael, Wlochy, Japonia, Meksyk, Holandia, Nowa Zelandia, Puerto Rico, Wielka Brytania.

W Polsce powstaje elektroniczne pismo Donosy, zalozone przez Ksawerego Stojde; pierwszy numer nosi date 2 sierpnia 1989. Pismo to jest wysylane poczta elektroniczna i istnieje do dzis. W lutym 1993 mialo 3500 abonentów.

1990

Tim Berners-Lee tworzy World Wide Web, system pozwalajacy autorom na polaczenie slów, zdjec i dzwieku, poczatkowo pomyslany dla wsparcia naukowców zajmujacych sie fizyka w CERN. Projekt World WIde Web powstaje na komputerze NeXT, w pierwszej odslonie umozliwia jednoczesnie przegladanie i edycje hipertekstowych dokumentów. W rok pózniej zostaje zainstalowany na serwerach CERN, a z nich rozpowszechnia sie na caly swiat.

Pierwsze komercyjne podlaczenie do Internetu.

Podlaczone: Argentyna, Austria, Belgia, Brazylia, Chile, Grecja, Indie, Irlandia, Poludniowa Korea, Hiszpania, Szwajcaria

W maju Polska zostaje przyjeta do EARN, czesci sieci BITNET. 17 lipca nnastepuje polaczenie krajowego wezla PLEARN w Centrum Obliczeniowym UW z wezlem DKEARN w Kopenhadze. 28 listopada polaczenie sieci z Wroclawiem, pierwszym miastem poza Warszawa. W ciagu pierwszego roku od powstania wezla z poczty skorzystalo dziesiec tysiecy osób, jak podaje jego administrator Tadeusz Wegrzynowski.

1991

Szybkosc sieci szkieletowej podniesiona z 1.5Mbps do 45Mbps.

Paul Linder i Mark P. McCahil z uniwersytetu w Minessocie opracowali system Gopher. Powstaje Archie, usluga wyszukiwawcza.

23 sierpnia przychodzi z Hamburga pierwsza odpowiedz na poczte elektroniczna wyslana z Polski. W styczniu liczba uzytkowników sieci w Polsce przekracza 2000. 11 kwietnia 1991 roku sieci WAWPOLIP zostaje przyznana klasa adresowa. W koncu sierpnia uruchomione zostaje pierwsze polaczenie internetowe z Warszawy do Kopenhagi, z inicjatywy prof. dr hab. Antoniego Kreczmara, dr Rafala Pietraka i dr Krzysztofa Helera. W akcji uruchomienia polaczenia bierze udzial równiez Marcin Gromisz. Cyfronet w Krakowie buduje Internet, korzystajac z przemyconego przez COCOM routera CISCO.

Podlaczone: Chorwacja, Czechy, Hong Kong, Wegry, Polska, Portugalia, Singapur, RPA, Taiwan, Tunezja

1992

W artykule o Internecie Jean Armour Polly uzywa frazy surfing the Net. Pojawia sie równiez termin cybersex. Powstaje Internet Society, organizacja koordynujaca rozwój i dzialanie Internetu.

W Polsce oddano do uzytku siec pakietowa TP SA pod nazwa Polpak.

1 000 000 komputerów w Internecie

Dalsze 12 krajów w Internecie.

1993

Biznes i media dostrzegaja Internet. Pojawia sie Mosaic, pierwsza graficzna przegladarka World Wide Web. Tworzy ja zespól: Marc Andreessen, Eric Bina i inni studenci NCSA. Dzieki niej znacznie wzrasta popularnosc Internetu i World Wide Web. Przedstawiciel Microsoft stwierdza, ze "wiekszosc ludzi nigdy nie bedzie potrzebowac modemów szybszych niz 2350 bps". W Internecie pojawia sie Bialy Dom i ONZ.

Powstaje InterNIC, nadzoruje nowe podlaczenia.

W Polsce powstaje Naukowa i Akademicka Siec Komputerowa - NASK, jako jednostka badawczo-rozwojowa KBN. Przejmuje ona zadania Zespolu Koordynacyjnego NASK przy Uniwersytecie Warszawskim, utworzonego w roku 1991. W Polsce na Wydziale Fizyki UW zostaje uruchomiony pierwszy serwer World Wide Web, prowadzony przez zespól: Marcin Gromisz, Wojtek Bogusz